Με το σημερινό της doodle η Google τιμά τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Κωνσταντίν Στανισλάφσκι.
Ο Στανισλάφσκι υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους ανθρώπους του θεάτρου, ιδρυτής του περίφημου Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας (1898) και δημιουργός ενός συστήματος υποκριτικής, γνωστού ως «μέθοδος ή σύστημα Στανισλάφσκι».
Ο Κονσταντίν Αλεξέγιεφ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1863 (17 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο) στην Μόσχα και ήταν γόνος πάμπλουτης οικογένειας της ρωσικής μεγαλούπολης με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Σε ηλικία 14 ετών άρχισε να εμφανίζεται ως ηθοποιός στον ερασιτεχνικό θίασο που είχαν δημιουργήσει οι γονείς του. Το 1884, υιοθέτησε τον καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Στανισλάφσκι, προκειμένου να αποκρύψει από την οικογένειά του, την πρόθεσή του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο. Τέσσερα χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την δασκάλα Μαρία Περεβοστσίκοβα, η οποία διέπρεψε ως ηθοποιός με το ψευδώνυμο Λίλινα.
Ο Στανισλάφσκι θεωρούσε το θέατρο ως τέχνη με κοινωνική αποστολή. Πίστευε ότι το θέατρο ασκεί σημαντική επιρροή στον λαό και κατά συνέπεια ο ηθοποιός ασκεί παιδευτικό έργο. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνο με την λειτουργία ενός μόνιμου θιάσου μπορούσε να επιτευχθεί το υψηλό επίπεδο υποκριτικής τέχνης που απαιτούσε η αντίληψή του για την υψηλή αποστολή του θεάτρου.
Το 1898, ίδρυσε στη Μόσχα το Θέατρο Τέχνης, μέσω του οποίου μπόρεσε να εφαρμόσει τις ιδέες του για την θεατρική τέχνη. Η καταξίωση για τον Στανισλάφσκι ήλθε τον ίδιο χρόνο με τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, που είχε σημειώσει παταγώδη αποτυχία στο πρώτο του ανέβασμα. Το Θέατρο της Μόσχας, χαιρετίστηκε από την κριτική ως η νέα δύναμη του παγκόσμιου θεάτρου και ο Τσέχοφ, που είχε αποφασίσει να μην ξαναγράψει θεατρικό έργο, ως μεγάλος δραματουργός. Ο Τσέχοφ στην συνέχεια έγραψε ειδικά για το Θέατρο Τέχνης τις «Τρεις Αδελφές» (1901) και τον «Βυσσινόκηπο» (1903).
Ο Στανισλάφσκι, παρότι επιεικής και διαλλακτικός, ήταν αυστηρός και ασυμβίβαστος, όταν δίδασκε τους ηθοποιούς του. Αναζητούσε επίμονα την αρτιότητα και την αυθεντικότητα της σκηνικής απόδοσης και στην διάρκεια των πολύωρων δοκιμών επαναλάμβανε την τρομερή για τους ηθοποιούς φράση «Δεν σε πιστεύω».
Η «μέθοδος ή σύστημα Στανισλάφσκι» εφαρμόστηκε ευρύτατα στην Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ, όπου διδάχτηκε σε διάφορες δραματικές σχολές και θεατρικά εργαστήρια, μεταξύ άλλων και στο πασίγνωστο Actors Studio, από το οποίο αποφοίτησαν σπουδαίοι ηθοποιοί, όπως ο Μάρλον Μπράντο, ο Τζέιμς Ντιν και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Ο Στανισλάφσκι ασχολήθηκε και με την όπερα. Η σκηνοθεσία του στο έργο του Τσαϊκόφσκι «Ευγένιος Ονιέγκιν», που ανέβηκε στο Θέατρο Μπολσόι το 1922, χαρακτηρίστηκε ως τομή στον χώρο του λυρικού θεάτρου.
Ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι πέθανε στην Μόσχα στις 7 Αυγούστου 1938, σε ηλικία 75 ετών.
Σήμερα κηδεύτηκε στην τελευταία της κατοικία η Λούλα Αναγνωστάκη που έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 8/10/2017. http://news247.gr/eidiseis/koinonia/to-teleytaio-antio-sth-loula-anagnwstakh.4885002.html
Γράφει η Αναστασία Τουρούτογλου 10 Οκτ. 17 στο womantoc με τίτλο "Όταν η Τζένη Καρέζη έπαιξε για τελευταία φορά στο θέατρo, με ένα έργο της Λούλας Αναγνωστάκη" :
Φωτογραφία από τη βιβλιονετ : Η Λούλα Αναγνωστάκη με τα χαρακτηριστικά μαύρα γυαλιά της
Η μεγάλη θεατρική συγγραφέας που έφυγε από τη ζωή είχε δύο μεγάλες αδυναμίες. Τη Τζένη Καρέζη και τη Ζωή Λάσκαρη. Και οι δύο έπαιξαν το πιο σπουδαίο της έργο.
"Αύγουστος… ήλιος στη παραλία…
Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά…
Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία…
Μια ησυχία στην ερημιά…
Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου…
Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή…
Σβήσανε τα φώτα στη παραλία…
Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή…
Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία…
πήγε χαμένη η εκδρομή…
Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου…
Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…"
Οι συγκλονιστικοί στίχοι του τραγουδιού «Χάθηκα μέσα στη ζωή μου» σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους Λούλας Αναγνωστάκη είχαν την μεγάλη τύχη να βρουν την φωνή τους πάνω στο θεατρικό σανίδι από δύο μεγάλες γυναίκες του ελληνικού θεάτρου και σινεμά.
Οι δύο μεγάλες καλλιτεχνικές αδυναμίες της σημαντικής θεατρικής συγγραφέως, Λούλας Αναγνωστάκη, μίας γυναίκας που κατάφερε αφήσει πίσω της σπουδαία θεατρικά κείμενα και να αποδομήσει με μεγαλείο την θηλυκή ψυχοσύνθεση στο διάσημο έργο της «Διαμάντια και Μπλουζ», ήταν η Τζένη Καρέζη και η Ζωή Λάσκαρη.
Και οι δύο είπαν «ναι» στην πρόκληση της σύνθετης Άννας, μίας ηρωίδας που επέλεξε συνειδητά τη μοναξιά της και σήμερα κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν της αξιολογώντας τα λάθη του παρελθόντος. Η Άννα υπήρξε μία γυναίκα που αγάπησε δυνατά αλλά δεν προτίμησε να μην το ομολογήσει. Κάποτε, ένας νεαρός έφηβος την περίμενε, εκείνη όμως δεν πήγε ποτέ στο ραντεβού τους, δίχως να του εξηγήσει τους λόγους. Εκείνος απάντησε με ένα γράμμα και ένα ποίημα. Τα χρόνια πέρασαν, και η κόρη της Άννας μαζί με την παρέα της ψάχνουν στίχους για ένα τραγούδι προκειμένου να συμμετάσχουν σε ένα φεστιβάλ τζαζ. Η Άννα, τους δίνει το παλιό εκείνο ποίημα που δεν ξέχασε ποτέ, και τους περιμένει σπίτι της για να προβάρουν το τραγούδι.
Η Τζένη Καρέζη ερμηνεύει στο πιάνο το κομμάτι που θεωρείται η πιο συγκλονιστική και συγκινητική στιγμή του έργου.
Η Καρέζη υποδύθηκε τον ρόλο της Άννας τη θεατρική σεζόν 1990 - 1991, λίγους μόλις μήνες πριν φύγει από τη ζωή, και αναγκάστηκε να διακόψει απότομα τις παραστάσεις όταν η ασθένεια της δεν της επέτρεπε πια να εμφανίζεται στο θέατρο. Τα «Διαμάντια και Μπλουζ» ήταν το τελευταίο έργο της ζωής της.
Το υπέροχο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη βρήκε ξανά φωνή το 2006, με την ερμηνεία της Ζωής Λάσκαρη, η οποία επέλεξε να δώσει στον ρόλο της Άννας μίας δική της, πιο φωτεινή και παιχνιδιάρικη διάσταση.
Τρεις σπουδαίες γυναίκες που συναντήθηκαν για να κάνουν το ελληνικό θέατρο καλύτερο και πολύ πιο ξεχωριστό.
"Αυτή ήταν η Λούλα Αναγνωστάκη πίσω από τα μαύρα της γυαλιά " της Κατερίνας Λυμπεροπούλου |08 Οκτ. 17 (21:13) thetoc.gr
Λεπτή, αέρινη, με μεγάλες συγγραφικές επιτυχίες στο θέατρο κι έναν θυελλώδη έρωτα με το Γιώργο Χειμωνά που έφυγε από τη ζωή πρόωρα και τη συνέθλιψε.
Ηταν περί τα μέσα της δεκαετίας του '60 όταν η Λούλα Αναγνωστάκη παρέδιδε στον Κάρολο Κουν δυο μονόπρακτα για να ακούσει από τον ίδιο να της λέει ότι θα ήθελε να του γράψει κι ένα τρίτο διότι εκείνα τα δυο από μόνα τους δεν ήταν ικανά για να συγκροτήσουν μια παράσταση. «Γύρισα σπίτι και το έγραψα σ’ ένα βράδυ» θα πει εκείνη σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της. Ο λόγος για το έργο της «Παρέλαση» που αποτέλεσε μέρος της τριλογία της Πόλης («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη», «Η παρέλαση»), την οποία παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν το 1965. «Η παρέλαση» ήταν εμπνευσμένη και από τη φυλάκιση του αδελφού της, του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, στο Γεντί Κουλέ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και απελευθερώθηκε το 1951 με τη γενική αμνηστία. Ηταν η πρώτη εμφάνιση στο θέατρο της, 36χρονης τότε Θεσσαλονικιάς θεατρικής συγγραφέως που έφυγε από τη ζωή την Κυριακή τα ξημερώματα ήσυχα στον ύπνο της. «΄Ηθελα να γίνω γνωστή», έχει εξομολογηθεί για την παρθενική της συνεργασία στο «Υπόγειο» με το μεγάλο δάσκαλο Κάρολο Κουν. Κι αυτό ήταν και το έργο που της χάρισε τη θριαμβευτική είσοδό της στα θεατρικά πράγματα της χώρας. Στη συνέχεια, το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της «Η συναναστροφή», σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά. Ακολούθησαν: «Αντόνιο ή το Μήνυμα» (1972), «Η νίκη» (1978), «Η κασέτα» (1982), «Ο ήχος του όπλου» (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη - Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο «Διαμάντια και μπλουζ», σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Το 1995 ανέβηκε Το «Ταξίδι μακριά» από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το 1998 το μονόπρακτο «Ο ουρανός κατακόκκινος» από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο «Σ' εσάς που με ακούτε» από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Υπήρξε μάλλον η γνωστότερη θεατρική συγγραφέας της μεταπολεμικής περιόδου τα περίπου 40 χρόνια της παρουσίας της στο θέατρο. Σύμφωνα με την Καθημερινή και τον Δημήτρη Αθηνάκη, τα έργα της, σχεδόν σε όλο τους το εύρος, εγχείριζαν προσεκτικά, με ένα σκοτεινό σαρκασμό, την ταυτότητα του Νεοέλληνα, όπως εκείνη διαμορφωνόταν από τις μεγάλες ιστορικές μεταβολές της περιόδου από το ’60 και μετά. Η Λούλα Αναγνωστάκη εξερεύνησε εις βάθος τα κοινά, συλλογικά τραύματα του Νεοέλληνα: την ενοχή, την ήττα, τη μοναξιά, όλα οικεία δείγματα των μεταπολεμικών λογοτεχνικών γενεών.
Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό που συνέβαλε στο μύθο της. Λεπτή κι αέρινη, μυστηριώδης πίσω από τα μαύρα της γυαλιά, υπήρξε μια χαρακτηριστική φιγούρα της τέχνης που άρχισε, ωστόσο, σταδιακά να αποτραβιέται από τον κόσμο από το 2000 όταν χάθηκε πρόωρα στα 60 του χρόνια ο καθηγητής ψυχιατρικής και γοητευτικός διανοούμενος, Γιώργος Χειμωνάς, με τον οποίο είχαν «συγκροτήσει» ένα εκκεντρικό ζευγάρι μέσα σε μια πολυτάραχη ζωή.
«Μια ζωή μέσα στον έρωτα. Με τον Χειμωνά, πιο πολύ;», θα ερωτηθεί το 2016 από τη δημοσιογράφο, Σόνια Ζαχαράρου, για λογαριασμό συνέντευξής της στο ΒΗΜΑgazino.«Με τον Χειμωνά, πάρα πολύ», θα απαντήσει. Ο έρωτάς τους άνθισε στα τέλη της δεκαετίας του '60 όταν εκείνη ήταν παντρεμένη με τον κριτικό θεάτρου και ηθοποιό Μηνά Χρηστίδη και κράτησε γερός μέχρι το χαμό εκείνου. Καρπός του, ο Θανάσης Χειμωνάς, συγγραφέας και πολιτικός
«Στην οικογένεια γράφαμε πάντα κρυφά ο ένας από τον άλλο. Ο γιος μου ο Θανάσης μόνο δημοσιευμένα τα δείχνει. Το ίδιο έκανε και ο αδερφός μου, ο Μανόλης. Περίεργος άνθρωπος ο Μανόλης. Είχε έναν κρυμμένο δυναμισμό. Τον έπιανε ο ενθουσιασμός, αλλά τον τραβούσε η γυναίκα του πίσω. Άλλα πράγματα ήθελε από τη ζωή του. Δεν ήθελε να έχει παντρευτεί, ήθελε να πάει στον ένοπλο αγώνα. Ο άντρας μου, ο Γιώργος ο Χειμωνάς, μου τα έδειχνε πριν δημοσιευτούν. Αλλά σαν τελειωμένα. Εγώ τα έδειχνα στον Γιώργο. Ήθελα τη γνώμη του. Μου έλεγε πάντα ότι ήταν ωραία, πράγμα που δεν ξέρω καθόλου αν ήταν αλήθεια», έχει πει στο Γιώργο Διοσκουρίδη και στη Lifo.
Σπάνιες ήταν οι φορές που η Λούλα Αναγνωστάκη έδινε συνεντεύξεις. Γιατί; «Δεν έδινα, γιατί ρωτούσαν πολλά, έπρεπε να πω πολλά, να απαντήσω σε ορισμένα πράγματα που δεν ήθελα. Ενώ τώρα, όταν δεν θέλω να πω κάτι, το ρίχνω αλλού, απαντάω άλλα σε αυτά που με ρωτάνε και είμαι εντάξει. Βρίσκω δικαιολογίες», έχει πει στο ΒΗΜΑgazino.
Είχε να δει έργο της δέκα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα κι είχε περιορίσει τις μετακινήσεις της στο ελάχιστο. Τα προβλήματα επιδεινώθηκαν με δυο κατάγματα στο πόδι που συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο. «Δεν θέλω να βγαίνω έξω. Παλιά έβγαινα κάθε βράδυ. Εδώ, στο Κολωνάκι. Σινεμά στο Έμπασσυ, καθόμουν με τις ώρες στη Βιβλιοθήκη...Τελευταία φορά βγήκα πριν από τρία χρόνια, να πάω στον οδοντογιατρό. Μου αρέσει εδώ που κάθομαι. Έρχονται εδώ άνθρωποι που θέλω, που έχω κάτι να συζητήσω μαζί τους. Βλέπω τηλεόραση, αλλά δεν διακρίνω τα γράμματα. Πολλά ελληνικά έργα, συζητήσεις και ειδήσεις. Ευτυχώς που δεν πάω θέατρο πια. Μαρτύριο είναι το θέατρο. Μαρτύριο, επειδή γράφω θέατρο...» είχε πει στη Lifo
Βιογραφικό από τη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ :
H Λούλα (Αγγελική-Θεανώ) Αναγνωστάκη (Θεσσαλονίκη 13 Δεκεμβρίου 1928 - Αθήνα 8 Οκτωβρίου 2017) ήταν Ελληνίδα θεατρική συγγραφέας και από τις σπουδαιότερες γυναικείες μορφές των ελληνικών γραμμάτων.
Έγραψε 12 θεατρικά έργα με τα οποία αναμοχλεύει τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στην Ελλάδα όπως το τραύμα, η μοναξιά, η ενοχή και η ήττα.
Τα πρώτα τρία μονόπρακτα έργα της ανέβηκαν για πρώτη φορά στη σκηνή το 1965 και εκδόθηκαν σε βιβλίο το 1974 : ήταν η Η διανυκτέρευση, Η πόλη και Η παρέλαση. Αυτά πρωτοπαρουσιάσθηκαν σε μία ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης από τον Κάρολο Κουν. Ακολούθησε το τρίπρακτο έργο Η συναναστροφή, που παρουσιάσθηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1967.
Τα μεταγενέστερα έργα της έχουν ανεβεί στην Ελλάδα από το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης και σε πολλές ευρωπαϊκές σκηνές όπως στην Κύπρο, την Γαλλία, την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Πολωνία, την Γερμανία, την Ισπανία και τις ΗΠΑ.[Wilson, Katharina M (1991). An Encyclopedia of Continental Women Writers. Volume 1, σελ. 32-33. ISBN0824085477.] Τα ερμήνευσαν καλλιτέχνες όπως οι Πιττακή, Ζαβιτσιάνου, Κονιόρδου, Λαζαρίδου, Αρμένης, Τζώρτζογλου και τα σκηνοθέτησαν οι Κουν, Βογιατζής, Τριβιζάς, Παπαβασιλείου, Κουγιουμτζής και Αρδίττης. Αυτά είναι τα ακόλουθα :
Αντόνιο ή το μήνυμα (1972)
Η νίκη (1978)
Η κασέτα (1982)
Ο ήχος του όπλου (1987)
Διαμάντια και μπλουζ (1990)
Το ταξίδι μακριά (1995)
Ο ουρανός κατακόκκινος (μονόπρακτο, 1998)
Σ' εσάς που με ακούτε (2003)
Ο Γιώργος ως Άμλετ, Τα κείμενα των Φιλίππων 2009-2014 (2015) Κάπα Εκδοτική
Η Λ. Αναγνωστάκη στην IMDb
http://www.womantoc.gr/celebrities/article/otan-i-tzeni-karezi-epaikse-gia-teleftaia-fora-sto-theatro-me-ena-ergo-tis-loulas-anagnostaki
http://www.thetoc.gr/politismos/article/auti-itan-i-loula-anagnwstaki-pisw-apo-ta-maura-tis-gualia
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7
Ο ΓΙΟΥΛΙΑΝ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΟΥ Απολλώνιο Πολιτιστικό Κέντρο, Φερρών 16 (4ος όροφος) Πλ. Βικτωρίας. 14/10/2016 στις 18:30
Είσοδος: Ελεύθερη
Ένα παιδικό μιούζικαλ που γράφτηκε από τον συνθέτη συνθέτη Χρήστο Κτιστάκη.
Ο Γιούλιαν έχει χάσει τη μελωδία του, του την έχουν κλέψει οι Τραγουδοφονιάδες. Διάφοροι χαρακτήρες από ένα τσίρκο, ο καθένας με τη χάρη του, τον βοηθούν να την φέρει πίσω. Ένα μιούζικαλ που αναδεικνύει τη δύναμη της συνεργασίας για έναν καλό σκοπό.
Μουσική Διδασκαλία & Δ/νση Χορωδίας: Γιάννης Βρυζάκης
Σκηνοθεσία : Μαρία Φραγκή
Συνοδεία πιάνου : Χριστίνα Παπανδρέου
Συμμετέχουν παιδιά ηλικίας από 8 έως 16 ετών, μαθητές της παιδικής και εφηβικής χορωδίας του Απολλώνιου Ωδείου.
Η ΚΑΝΤΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ Απολλώνιο Πολιτιστικό Κέντρο, Φερρών 16 (4ος όροφος) Πλ. Βικτωρίας 14/10/2016 στις 19:10
Είσοδος: Ελεύθερη
Έργο του Γάλλου συνθέτη Jean Baptiste Mathieu (1762-1847).
Πρόκειται για κοσμική καντάτα της κλασικής περιόδου με κωμικό περιεχόμενο στο οποίο οι σολίστες έχουν τον ρόλο πουλιών που φιλονικούν για το ποιος θα είναι ο μαέστρος.
Μουσική Διδασκαλία : Γιάννης Βρυζάκης
Σκηνοθεσία : Μαρία Φραγκή
Συνοδεία πιάνου : Χριστίνα Παπανδρέου
Συμμετέχουν μαθητές των τάξεων Μονωδίας του Απολλώνιου Ωδείου
Δείτε όλες τις θεατρικές παραστάσεις για το Μικρό Παρίσι των Αθηνών
Θεατρική Παράσταση "Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή" των Αλέξανδρου Ρήγα - Δημήτρη Αποστόλου. Διδασκαλία - Σκηνοθεσία : Γιώργος Πετρινόλης. Από την Θεατρική Πορεία "Ανοιχτά Πανιά" του Δήμου Σαρωνικού. Στο Αμφιθέατρο Νυχά του Δημαρχιακού Μεγάρου, του Δήμου Σαρωνικού, στα Καλύβια στις 7-8-9 Οκτωβρίου 2016 και ώρα 20:30.
Μετά την επιτυχημένη παράσταση "Memories for Life", η παράσταση “Waiting for the Rain” κάνει την ελληνική της πρεμιέρα στο Λαύριο!
Το “Waiting for the Rain” είναι μια παράσταση για την Πηνελόπη. Είναι το κέντρο μιας ιστορίας μοναξιάς με διάρκεια 20 χρόνια, ειπωμένης χωρίς λόγια – μια ιστορία που δημιουργείται από την μουσική, την κίνηση και τις σχέσεις μεταξύ των ηθοποιών, των χορευτών, των μουσικών και των μαριονετών.
Η Πηνελόπη είναι περικυκλωμένη από ανδρικούς χαρακτήρες: συγγενείς, μνηστήρες και τις ίδιες τις φαντασιώσεις του συζύγου της που απουσιάζει. Οι μόνες γυναικείες φιγούρες που συνυπάρχουν μαζί της στην σκηνή είναι μαριονέτες. Αυτά τα φαντάσματα είναι αντανακλάσεις του εαυτού της και τονίζουν επώδυνα πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο. Το άγγιγμα του χεριού μιας άψυχης κούκλας δείχνει πόσο απερίγραπτα δύσκολο είναι να περιμένεις. Αυτό είναι και το κεντρικό νόημα της παράστασης: να υπάρχει μόνο η ανάμνηση του παρελθόντος, η προσδοκία του μέλλοντος και η παντελής απουσία του παρόντος.
Η παράσταση συνδυάζει σύγχρονη κίνηση, σκηνοθετείται από τον Krystian Kobylka και χορογραφείται από τον Jacek Gębura, με την Eva Farkašová να δίνει ζωντάνια σε μοναδικές μαριονέτες και τον Sambor Dudziński να ερμηνεύει ζωντανή μουσική που δημιουργεί ήχο, χρησιμοποιώντας ασυνήθιστα όργανα όπως ειδικά κατασκευασμένη κύμβαλα ή τόξα.
Το “Waiting for the Rain” είναι μια διεθνής συμπαραγωγή από τα θέατρα Opolski Teatr Lalki i Aktora (Πολωνία), ScarlattineTeatro (Ιταλία), Viirus Theatre (Φινλανδία), μέρος του διαπολιτισμικού πανευρωπαϊκού project “Meeting the Odyssey”, που περιστρέφεται γύρω από το ταξίδι του Οδυσσέα και τις σύγχρονες «Οδύσσειες» και φέτος βρίσκεται στην Ελλάδα, με όχημα το θρυλικό ιστιοφόρο “Hoppet”.
Με φόντο το “Hoppet” στο λιμάνι του Λαυρίου, το “Waiting for the Rain” θα προσφέρει μια μοναδική βραδιά στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου την Πέμπτη 7 Ιουλίου.
Ώρα έναρξης: 21.00
Είσοδος: δωρεάν.
Ολοήμερη δημόσια θεατρική ανάγνωση της Οδύσσειας του Ομήρου από τo Εθνικό Θέατρο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων
Η 18η Μαΐου, Διεθνής Ημέρα Μουσείων, φέτος αποκτά ιδιαίτερη σημασία καθώς το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο επιλέχθηκε από το Ελληνικό Τμήμα του ICOM ως το τιμώμενο μουσείο λόγω της συμπλήρωσης 150 χρόνων από την έναρξη της λειτουργίας του.
Οι επετειακές εκδηλώσεις του Αρχαιολογικού Μουσείου θα διαρκέσουν από τη Δευτέρα 16 Μαΐου έως την Κυριακή 22 Μαΐου 2016.
Την Τετάρτη 18 Μαΐου (Διεθνής Ημέρα Μουσείων), στο πλαίσιο αυτών των εορταστικών εκδηλώσεων, το Εθνικό Θέατρο διοργανώνει σε συνεργασία με το Μουσείο την θεατρική ανάγνωση των 24 ραψωδιών της Οδύσσειας του Ομήρου, σε μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη και με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Νίκου Χατζόπουλου στη μεγάλη αίθουσα του Βωμού (φωτογραφία), από τις 10 το πρωί έως τις 12 το βράδυ με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Η απαγγελία του ομηρικού έπους υπό τους ήχους μουσικής στην «καρδιά» του μουσείου, ανάμεσα σε πλήθος από αρχαιότητες, και τα 11.000 εκθέματα, θα «παντρέψει» με τον καλύτερο και συγκινητικότερο ίσως τρόπο τις τέχνες των μουσών, συνθέτοντας ένα μοναδικό πολιτιστικό γίγνεσθαι και συμβάλλοντας σε μια ιδιαίτερη ανάγνωση του αρχαίου ελληνικού κόσμου.
Την απαγγελία των ραψωδιών της Οδύσσειας του Ομήρου θα διακόψει μόνο η διεξαγωγή της κεντρικής εκδήλωσης της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων (18.00-20.30) του Ελληνικού Τμήματος του ICOM, που θα περιλαμβάνει ομιλίες του Ομότιμου Καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας Πέτρου Θέμελη, της Διευθύντριας του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Μαρίας Λαγογιάννη και συναυλία με έργα του Astor Piazzolla από την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και σολίστ τον Χρήστο Ζερμπίνο. Την εκδήλωση θα τιμήσει με την παρουσία του ο Υπουργός Πολιτισμού & Αθλητισμού Αριστείδης Μπαλτάς.
Σημειώνεται πως η συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αποτελεί την απαρχή μιας σειράς συνεργειών της πρώτης κρατικής σκηνής και με άλλα σημαντικά μουσεία της χώρας.
" της Κατερίνας Λυμπεροπούλου |08 Οκτ. 17 (21:13) thetoc.gr
